The hunt for honey

Analos sliep boven de takken van een hoge, oude eikenboom. Zijn takken waren dor en zijn bladeren verrot. Zo was het bij alle bomen hier, het gevolg van het weinige zonlicht dat ze hier kregen. Het bos was stil en verlaten. Het was een zonnige dag, hoewel je dat je hier niet merkte, en er was geen zuchtje wind. Die akelige stilte werd verstoord door een stil gegrom. Dat lawaai werd veroorzaakt door de maag van de kleine, slapende Analos. Hij werd wakker.

Er was niets zo erg als wakker worden van de honger. Slecht gezind opende hij zijn ogen en geeuwde luid. Langzaam zweefde hij naar de grond. Hij keek om zich heen, maar merkte dat door de dorre omstandigheden er geen besjes te vinden waren. Hij vloekte in zichzelf, hij had er net zo’n zin in. Opeens rook hij de zoete geur van honing. Meestal vond hij dat plakkerige goedje vond hij meestal veel te zoet en sterk van smaak, maar zijn maag protesteerde tegen zijn kieskeurigheid en hij besloot toch te gaan kijken.

Het stak allemaal tegen vandaag, want hoe dichter hij kwam, hoe meer gezoem hij hoorde. ’Fantastisch!’ dacht hij, ’een zwerm gezellige beedrills’. Analos was een doorzetter en ging dus toch dapper verder. Het gezoem werd stiller en verdween zelfs. Enthousiast stak hij zijn lange tong in de bijenkorf en proefde de honing. Gulzig at hij door, tot het gezoem opeens terug kwam… En nog verassend dichtbij ook! Geschrokken draaide hij zich om en daar vloog een hele zwerm beedrills die niet zo blij waren dat hun kostbare honing gestolen werd. Met een geschrokken piep gilde Analos. Wat moest hij nu doen?

[Iedereen welkom!]

Het bos was donker en griezelig. Geen enkel straaltje zonlicht. Het was 3 uur in de middag, maar je kon het niet aan de stand van de zon zien, aangezien die weg was. Je moest dat op je gevoel weten. De zon hier was bijna weg, doordat de griezelige takken van de bomen alles verdrongen. Waarschijnlijk zouden spookpokémon het hier geweldig vinden, zo lekker donker. Een ijskoude wind sneed haast door de dode takken met verdorde bladeren. Een kleine zonnestraal, zo groot als een kleine Chikorita, scheen tussen de takken van de bomen door. En toevallig was het, dat een kleine Chikorita met een enorm blad onder die zonnestraal doorliep.

Een aantal schuwe spookpokémon keken naar de koppige en stoere Chikorita. Waarom was die hier? Was ze niet bang, en vluchtte die niet weg naar haar mama toe? Maar deze jonge Chikorita was niet zomaar een jonge Chikorita. Ze was koppig, eigenwijs, nieuwsgierig, en vooral hongerig. Vooral het laatste drong Chika aan om naar de Phantom Woods te gaan. Eigenlijk was ze niet hongerig, maar had ze een soort zoetigheidsaanval, dan moest ze iets zoets eten, voor energie, nieuwe avonturen, gewoon wat puur zoets. Zoals honing, waarvan Chika net de geur van had opgepikt.

Haar kleine witte pootjes begonnen hard te rennen, zoetigheid! Honing! Eten! Haar felrode ogen keken naar de reuzenbeedrillkorf, vol met zalige honing! Ze keek om zich heen, of er geen beedrill waren, nee. Toen merkte ze op dat een Gastly al alle honing aan het op was snoepen. Ze bleef koppig staan, zij was hier eerder! Toen schrok de Gastly ergens van, dit was haar kans. Snel dook ze in de korf, en at gulzig wat er nog over was aan restjes. Het was niet veel, maar nu was de korf leeg. Ze draaide zich om naar de Gastly, en keek in de richting waar de Gastly omkeek. Ze zag een enorme zwerm Beedrill! Haar ogen werden groot en angstig. Dit had ze niet verwacht! Nou ja, zoetigheid brengt nieuwe avonturen, dus ook nieuwe gevechten, toen de zwerm er bijna was, ging ze voor de Gastly staan, heel uitdagend, alleen zag het er niet dreigend uit. "Hey ukkiebeedrill! Willen jullie honing? Pech, is er niet meer. Willen jullie hem pakken? Pak mij dan maar eerst!" riep ze naar de Beedrill. Een halve seconde later vlogen er allemaal angels op haar af. Behendig ontweek ze de angels, maar zo was het nog niet over. Ze bleven angels afschieten, totdat Chika werd geraakt. Ze stortte neer. Ze was lenig, maar kon niet alles ontwijken, ook was ze niet heel sterk. Toch stond ze nog op, half inzakkend. "Ik ben er nog hoor!" zei ze zwak, maar volhoudend. Ze keek naar de Gastly om te zeggen dat hij weg moest wezen.

[inspi leeft ]